Γιατί μας ελκύει το τέλος των πραγμάτων; Γιατί κανείς πλέον δεν υμνεί την αυγή, ενώ όλοι υμνούν τη δύση; Γιατί μας ελκύει περισσότερο η πτώση της Τροίας απ' όσο οι περιπέτειες των Αχαιών; Γιατί ενστικτωδώς σκεφτόμαστε την ήττα του Βατερλώ και όχι τη νίκη; Γιατί η τραγωδία έχει κερδίσει ένα σεβασμό που η κωμωδία δεν κατορθώνει να προκαλέσει; Γιατί αισθανόμαστε ότι το ευτυχισμένο τέλος είναι πάντα ψεύτικο; Γιατί οι νικημένοι είναι για τη μνήμη οι νικητές; Γιατί ο βίαιος θάνατος είναι τώρα τόσο εύκολος; Στο περίφημο κείμενό του για τη «σαγήνη του ολέθρου» ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες παρατηρεί ότι η εποχή μας είναι ικανή μόνο για την τραγωδία και την ελεγεία. Ο εφιάλτης είναι αρκετά πιο ελκυστικός από το όνειρο. Μια βόλτα στα δελτία ειδήσεων και στον τρόπο που παρουσιάζουν τα γεγονότα επιβεβαιώνει τον Αργεντίνο συγγραφέα. Χειμώνιασε και πάλι και πουθενά δεν υπάρχει χώρος για μια αχτίδα φωτός. Ο όλεθρος συνεχίζει να σαγηνεύει...
της Νατάσας Μπαστέα από ΤΑ ΝΕΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου